Zeer bijzonder is het bakproces waarbij het al biscuitgebakken voorwerp in een primitieve buitenoven wordt geplaatst. De oven wordt opgestookt tot een temperatuur die varieert tussen 700 en 1000 graden. Dan wordt het voorwerp roodgloeiend met een tang uit de hete oven gehaald om af te koelen in de lucht, in een bak met zaagsel en/of in het water. De thermische schol, die dan optreedt bij de plotselinge afkoeling maakt dat het glazuur overal openbarst in haarscheuren (craquelé-effect). Dit natuurgeweld wordt juist bij andere vormen van pottenbakken vermeden en is alleen mogelijk bij het gebruik van speciale klei, die in staat is de temperatuurschok op te vangen. Rakuklei is klei met een hoog gehalte aan chamotte (al gebakken klei in poedervorm).
De spontaniteit, natuurlijkheid en ambachte-lijkheid van het Raku-procédé spreken mij aan. Door de inwerking van vuur, lucht, water en rook is het maken van Raku-keramiek niet alleen een bijzondere belevenis voor de pottenbakker maar ook een fascinerend kijkspel voor de toeschouwer.
